‘Van de veertien dagen dat ze er waren, hebben ze er twaalf keihard gewerkt. Tien uur per dag. Zonder klagen.’ Daan van der Brugge, regisseur en medewerker bij verslavingszorg instelling Iriszorg, vertelt trots over de reis die hij samen met een aantal dak- en thuislozen maakte naar een sloppenwijk in het Braziliaanse Recife. Daar produceerde de groep een eigen speelfilm: Abraça-me.
Het idee voor de speelfilm Abraça-me (Omhels me dan) ontstond twee jaar geleden. Van der Brugge: ‘Ik had al vaker met een aantal dak- en thuislozen uit Nijmegen en Arnhem samengewerkt toen ik documentaires over het leven op straat maakte. Deze mensen werkten daar goed aan mee. Toen de plannen voor een nieuwe speelfilm bekend werden gemaakt, wilden ze opnieuw meewerken. Maar deze keer niet alleen voor, maar ook achter de camera. Een geweldig plan. Het is een nuttige tijdsbesteding en goed voor hun eigenwaarde.’
Waar gaat de film Abraça-me over?
‘Het gaat over Pieter Prinsen. Hij groeit op in een rijke familie en het lijkt alsof hij alles heeft wat hij zich maar wensen kan. Totdat de spanningen tussen hem en zijn vader zo hoog oplopen dat hij op straat belandt. Pieter besluit zijn jeugddroom te verwezenlijken het probeert een daklozenproject in een Braziliaanse sloppenwijk op te zetten. Of het Pieter uiteindelijk lukt, kan ik nog niet vertellen.’
Jullie zijn twee weken in Brazilië geweest voor de opnames. Hoe was dat?
‘Onvoorstelbaar. We waren met een groep van dertien man. Het grootste gedeelte van de opnames is gemaakt in een sloppenwijk vlakbij Recife. Als je daar aan het werk bent, sta je echt even stil bij je eigen levenssituatie. Wij allemaal. Je zag sommige mensen gewoon denken dat het eigenlijk helemaal niet zo slecht geregeld is in Nederland.
Wat ook veel indruk heeft gemaakt, was de reactie van de Brazilianen. In 2004 en 2005 heeft een groep dak- en thuislozen uit Nijmegen T-shirts verkocht tijdens de Vierdaagse om geld in te zamelen voor straatkinderen in Olinda. Dat ze nou enkele van die mensen ontmoetten, vonden de Brazilianen schitterend. Ze zijn zo dankbaar. Dat heeft heel veel indruk gemaakt.’
Hoe belangrijk was deze reis voor de dak- en thuislozen waar u mee samenwerkte?
‘Erg belangrijk. Deze keer ging het niet om hun beperkingen, maar om wat ze wel kunnen. En een film maken is daar zeker een onderdeel van. Ik kreeg echt het idee dat ze zich nuttig voelden. Dat is zo belangrijk voor hun eigenwaarde! Ik moet eerlijk zeggen dat ik erg onder de indruk ben. Een harddrugsverslaafde die twintig jaar op straat heeft geleefd en in Brazilië twee weken lang alleen maar keihard werkt. Clean. Daar heb ik ontzettend veel respect voor.’
Wie heeft jullie reis betaald?
‘Dat hebben we allemaal zelf bij elkaar gescharreld. Particuliere fondsen en bedrijven: wij hebben overal aangeklopt. Het is jammer dat er mensen zijn die meteen roepen dat deze reis van belastingcenten is betaald. Alsof we op een of ander snoepreisje zijn geweest. Onzin!’
De film is inmiddels af. Zijn jullie blij met het resultaat?
‘Absoluut. Hoewel het hele project wat mij betreft veel belangrijker is en de film slechts een middel, is het verhaal spannend en blijft de film boeien. De dak- en thuislozen reageerden vol ongeloof (hebben wij dit neergezet?), maar ook zenuwachtig. Dat er straks honderden mensen de film zien tijdens een echte première vinden ze eng. Bang voor negatieve reacties misschien. Gelukkig is het nergens voor nodig.’ (HE)
bron: http://www.psy.nl/nieuws/meer-nieuws/ni ... 5a33f75143